Upgrade

Om het schreeuwen te temperen
Kan ik een deur open zetten

Om de aandacht te voeden
Kan ik een geestelijke megafoon

Ter hand nemen

In de vorm van een actie

Geestelijke Rust

Kende ik dat maar

Al mis ik het niet

Alhoewel?

Ik maal niet negatief
Ik maal inventief

Niet de puntenslijper
Maar andersom

De wortel
Die groeit

 

Epiloog

Gegevens
Gegeven

Gedachtenweefsels

5 minuten
zou de closure zijn
toch niet

Weven

Eigenlijk is het om het even
De boodschap is  woorden zeven
Je snapt toch dat leven?
Of niet?
Waarom dan rijm?

Dus
stop

Alsmaar
Berekenend

Jaren lang
Voeden

Diverse hulplijnen
Doorgaans teleurgesteld

Storen
Repliek
Pulse

Onbegrip

Versjes?

Ik snap je wel! (Nee)

Zielsverwanten?
Weinig.

Ze zijn er wel. Ik koester ze.
Mijn heiligdom

Die kogel vang ik op.

Geen twijfel
Jullie weten dat

Zo nee..

Ben je bij deze dood
En kan het me niets schelen

Niets uit deze uitgave mag persoonlijk aangerekend worden

Dat is strict verboden
Dit is puur een greep uit het essay leven

Alwaar ik volledig toe mag beschikken
Aangezien ik het leef,
..met volle teugen.

Dat blijf ik doen
(godsdienstelijke inslag) Tot in de eeuwen der eeuwen

Want het is gewoon te leuk…
..er afscheid van te nemen

(Epiloog op een epiloog)

Ik zei ooit…

Alles en iedereen
Recht in de ogen

Aan te kunnen kijken

Het afgelopen halfjaar

Is me dat op de proef gesteld

Waar ik tot mezelf ten rade ben gegaan

Min min plus iets meer
Jawel. Plus

Mijn leven gaat niet over rozen
Gaat soms over ellende
Soms over geluk
Of dood

Geestelijke deuken
Lichamelijke deuken ook zo nu en dan….

Alomvattend
Letterlijk / figuurlijk

Teken ik me
Ben ik me

Samen vat?
Nee
Ik vat samen

5 minuten

De eerste 5 minuten

Ze zaten er al lang aan te komen
Wachtende

Op dat goede moment
Altijd vooruit schuivend

Mjah

Wie A denkt moet B doen

Gaat hem niet worden

Levens verwoest
Levens gemist
Maar toch

Breek…

In de eerste 5 minuten

Ben ik in de war
Dep ik mijn wonden
en voel ik schaamte

Een gevoel van trots
Een gevoel van walging
Kijk ik om mij heen

Zonder überhaupt iets te zien

Geniet ik donker

Intens

In de eerste 5 minuten

Ben ik als een klein kind

Zonder moeder
Ongeleid
Projectiel

Besef volgt

Na de eerste 5 minuten
Herpak ik mezelf

Gaat mijn hoofd weer nadenken

Ik zoek. Dat kan. Schijnbaar. Custom made… 

Ik zoek de mensen die ik liefheb
Ik vind de vader die ik mis

Een knuffel zou surreëel zijn

Bij treffen

We schudden hand

Hij kust me. Knuffelt toch.

Na die eerste 5 minuten is dat belangrijk

Ik trek rond
Mijn ogen de kost gevend

Allen begroeten me
Allen die ik zo miste

Is het van die vriendin die te vroeg stierf (2 keer)
Of diegene die ik begeleide tot en met zijn sterfbed

Tot die fragile man die mijn naam nog herkent. Ik ook…

Na die eerste 5 minuten treedt
een gevoel in werking

Geluk

Nee natuurlijk niet geluk

Ik mis de mensen die me missen
Ik denk na

Maar die zullen volgen

We zullen allemaal een harmonie vormen.. 

Maar toch

Ik ben ergens waar ik nog niet dien te zijn
Ik ben er nu wel

Ben er toch
Laten we er het beste van maken
Vragen ontstaan

Mensen trekken aan me
Willen weten

Hoe vork, steel, wat?
Waarom?

En hoe is het nu?
Een kwartier geleden was gitzwart

Nu die paar minuten later 
Is er weer hoop

Zijn er weer glimlachen
Vers gemaaid gras
Riekend naar zomer
Alles wat ik wil vond ik daar

Nee

Zo niet

Nog lang niet

Laat het even zo
Elke gedachte wegbannend
En zo is het goed
Falen is geen optie…
L E E F

.

Aan de andere kant.. Ook echt echt gebeurd.

Een vriendin van een collega van me heeft recentelijk helaas dr vader verloren. Schijnbaar werd er druk gedacht over avondwake/begrafenismuziek. De vraag richting mij "Wat was toch ook weer dat nummer wat je tijdens de uitvaart/avondwake van jouw vader hebt gedraaid. Dat nummer waar je jaren lang door een blokje om ging als het op de radio kwam. Juist. K's Choice - Dad. Tekst doorgestuurd, met een youtube link. 
Vervolgens hoor ik dat het daadwerkelijk op de begrafenis/avondwake van de vriendin van mijn collega (lange zin) gedraaid gaat worden. 
Voel me daardoor echt goed. Dat ik een steentje heb bij kunnen dragen. En graag gedaan ook...

zet zet zet

Echt echt gebeurd. Deel zoveel.. Maar nu dus echt gebeurd 

Tegenover me in de straat is een meisje geboren. Vader, moeder en dochter maken het denk ik goed, gezien hun kast van een huis, tuin, auto, en de rest. Het bord staat in de tuin, ik fiets voorbij. De trotse vader staat beschuitjes uit te laden waarop ik in al mijn enthousiasme roep "Gefeliciteerd he! Veel geluk!" . Het hoofd draait, een norse blik zonder enig volume... #zak

Engel met ijs

Waar je zou kunnen zeggen dat Sandy Dane in mijn ogen de afgelopen projecten (CD, EP) het, los van kwaliteit overigens, “veilig” heeft gehouden duikt ze bij de nieuwe plaat rechtdoor, zonder zijwegen, de diepte in.
Ze heeft door de jaren heen momenten in zwaar weer vertoefd, dat hoor je, en weet dit op zo’n manier te verwoorden dat je sprakeloos aan d’r lippen blijft hangen. Je wordt deelgenoot, zonder TE dicht in de buurt te komen. (wat de cd alleen maar ten goede komt). 
De plaat klinkt als een verhaal, boeit als een verhaal wat je nog vaker zou willen horen en ook automatisch doet (repeat). 
In mij ogen heeft ze met dank aan o.a. het geweldig muzikale talent van René van Mierlo een plaat gemaakt die klaar is voor een groot publiek. Gezien alle inspanning en toewijding niets minder dan verdiend!

Echt gebeurd 86

Met dank aan mijn vakantie slaap ik uit
Vervolgens ontbijt ik
En kuier de dag door op zijn “elf en dertigste”.

Zo nu en dan 
Onderneem ik daadwerkelijk ook iets

Vandaag

Boodschappen

Niet zomaar boodschappen
Nee, LIDL boodschappen

Dan kan ik kiezen
Horst, Deurne

Ik ga doorgaans voor Deurne
Lekker stukje tuffen
CDtje mee
Raampje open
Naar het brabantse…

Zegmaar cruisen
Maar dan zonder het stoere
Wel inclusief het genieten

Gewoon cruisen voor boodschappen

Het begint voorspoedig
Deurneseweg

Ik word ingehaald door een auto
Kaliber Hummer
Rijdt te hard

Toevallig zie ik dat hij niet uit de buurt komt
En dat de arrogantie van het heerschap afdruipt
Aan het bellen, te hard rijden, hummer

In mijn hoofd feliciteer ik hem alvast
Met de bon
Nav de flitspaal een stuk verder
(die hij niet kent.. en inderdaad. Dat wordt cashen)

Dan begint de ellende

Het is ook nooit goed

Eerst word ik bijna van de weg gereden

Een onverlaat is niet bekend met het fenomeen invoegen
Maakt er een compleet eigen interpretatie van (lees: een potje)
Waardoor ik 5 seconden aan spookrijden ga doen
Geen tegenliggers. Gelukkig ..

Dan

Het lag er niet aan gok ik 
Die PL sticker op de auto
We waren sowieso tegenpolen (goedkoop grapje)

Hij van rechts
Ik verleen voorrang
Sta zelfs stil

Meneer begint te zwaaien
Ik ben koppig
Blijf staan
Jij hebt voorrang
Jij gaat nu rijden

Hij zwaait weer
Ik blijf staan 

Dat wordt niet gesnapt.
Vervolgens word ik getrakteerd 
op een internationaal vriendschapsgebaar
In de vorm van een middelvinger

Tevens laat hij zien dat zijn toeter ook werkt (drie keer)
En er wordt ook nog even met de vuist gezwaaid

Duurt lang... 
Ik ram een keer ter frustratie met beide vuisten op mijn stuur
(note to self: niet meer doen, niet goed voor de Honda)

En vloek op een manier die hij ook begrijpt, zonder het te horen
Ik zie dat hij schrikt

Normaliter ben ik geen hothead in het verkeer
Als dat wel voorkomt is dat puur innerlijk
(koken zonder dat de buitenwereld er last van heeft)
Maar soms kook ik un petit peut over 

Ik rij door
Denkende aan de Paella, en de gerookte zalm van de LIDL
(beiden hemels)
Dat is main target nu. 

Ondertussen schijnt hij gecorrigeerd te zijn
Door zijn vrouw, zus, moeder, vreemde naast hem

Er is in mijn achteruitkijkspiegel
Een discussie van jewelste gaande 
In de auto achter me

De PL volgt
We moeten beide bij de LIDL zijn
Dat wordt nog spannend dan
Stappen beiden uit

Hij komt me vrij hortig tegemoet
Ik maak me verder geen zorgen
Kan me aardig redden

Maar als ik dan toch mishandeld ga worden
Heb ik minimaal 3 camera’s en 5 huisvrouwen
Als getuige

Hij roept. 
Iets.. (geen idee wat ;))

Om vervolgens in gebroken nederlands
Zijn excuses aan te bieden, 
waarna hij meteen zijn hand uitsteekt
Gezien zijn formaat (gorilla, tattoos)
Ben ik verrast, maar blij 

Vervolgens volgt een lang verhaal over verkeersregels
Waar ik overigens geen reet van meekrijg
Glimlachen en knikken

Ook leg ik hem nog wel even het muntjessysteem uit
Dat schijnt ook Sci-Fi te zijn voor de beste man

Na hem verzekerd te hebben dat hij dat muntje echt weer terugkrijgt
(mits hij er niet met het wagentje van doorgaat)
Schudt hij nogmaals mijn hand en verontschuldigt zich wederom

Ik klop hem op zijn schouder en wens hem een fijne dag

Lift

Het begin van een gesprek in de lift.
Deelnemers, een ietwat deftige man op leeftijd, en ondergetekende.
"zozo, boodschappen gedaan?"
Jup, ik heb vakantie, dus tijd genoeg. Het zonnetje schijnt in ieder geval.
"Het is maar koud he, zul je vast wel gebeden hebben dat het aankomende week goed weer zal worden of niet?"
Uhm, nee dat doet Buienradar voor me....

Een stilte, een vriendelijke groet...

.. Einde gesprek...

"Stop Politie"

De avond van gisteren in vogelvlucht
Programma: Album presentatie Case Mayfield in de Vondelkerk Amsterdam

Rond 1600 met Marc richting Nijmegen getuft. Naar Tjebbe. 
Tjebbe heeft een lease-auto dus besloten voor een auto-switch deluxe
Ik naar Nijmegen. Auto bij Tjebbe (werkplek) geparkeerd (op een industrieterrein) alwaar Tjebbe het stokje over zou nemen.

Aangekomen bij de Arena (P+R; geniale uitvinding) ons een baan gewurmd door massa’s Eagles fans, die voor hun helden in grote getalen uit de verzorgingshuizen waren getrokken (grapje ;)) . Die zouden daar ook een dotje komen spelen. Dat was te merken ook overigens.

Metro in, Metro uit, Tram in, Tram uit, hapje japans eten, stukje lopen, showtime…

Voorprogramma Leendert; ronduit prachtig. Nederlandstalige singer songwriter. Zwaar beladen teksten, bariton.

Optreden Case Mayfield ook heel erg fijn (videos volgen). Alle klassiekers kwamen voorbij, nieuwe tracks ook mooi gespeeld. Superavond.

Na het concert toch nog even een drankje (ikzelf een spa blauw; mot nog riejen) bij een belgisch biercafe. 

Hapje Febo, tram in, tram uit, metro in, metro uit (laatste rit terug, dus ook nog een stukje gesport om die laatste metro te halen ;))

Auto in, terug richting Nijmegen. 

Daar aangekomen opperde ik het al “Goh, zo’n verlaten industrieterrein ‘snachts, daar kan toch ook van alles gebeuren.. 

Gearriveerd bij de auto, car switch.

Net op dat moment rijdt er een politiebusje langs. Ze remmen, rijden door.
Wij in de auto, richting Venray. Busje draait om en volgt

“Een escorte” zeg ik tegen Marc. 
Ah well, ik rij door; industrieterrein af, rotonde, richting snelweg.
Net daarvoor “Stop Politie”

“Wat deed u rond dit tijdstip (02:00) op een verlaten industrieterrein in Nijmegen met uw auto uit Venray?

Ik verklaarde het car switch verhaal en wist ook nog even te melden dat “die van de andere auto” jarig was. Irrelevante informatie, maar ach. 

Ook had ik gehoopt nog even te mogen blazen… maar helaas. In alle spanning ook vergeten te vragen of ze nog BOB sleutelhangers hadden.

In ieder geval (door de streng kijkende, doch leuk uitziende blonde politiejuffrouw) een veilige reis toegewenst gekregen (waarvoor dank), waarna we weer door konden tuffen. 

03:10 lag ik in bed, het was het waard. Mooie avond :--)

Onderhoudend

1 x per jaar is het tijd voor groot onderhoud.

De Buxus/palm op het graf van mijn vader krijgt bezoek van de coiffeuse.

Nicole verricht jaarlijks haar heldendaad met subliem oog voor detail en grote zorg (waarvoor oneindig dank nog)

Mijn taak.
Opruimen. 

Ieder zijn ding. Geef mij die heggenschaar en de plant in kwestie zal een wisse dood sterven (na een lange martelgang waarschijnlijk). Geen goed plan dus.

Ik heb andere kwaliteiten.

Nicole de schaar, ik de rotzooi. Beetje harken, beetje poetsen. Ik schaar me in de buurt, maar niet in de weg.. 

Gewapend met Glassex en een doekje doe ik ondertussen mijn ding.

En ja die blaadjes. Die blaadjes.. Kleine rottige blaadjes...

Had me dat van tevoren al bedacht. 
Ik denk niet in vakjes
Een geniaal idee was geboren..

Een man 2 rijen verder kijkt me verbaasd aan.
Ik zwaai olijk en roep “maar het werkt wel!!!”. 

#kruimeldiefje

En zo is het. 
Hij een mooi verhaal voor thuis (“wat ik nu toch meegemaakt heb”);

Wij een prachtig graf
(en met dank aan uitbundig uitkloppen van mijn zijde eenmaal zandhappen)

Mijn vader zal genoten hebben 

Bieber

Echt gebeurd

Vanmiddag

Rond een uur of 5

In de regen

Ik loop door de draaideur (niet letterlijk) van de lokale “PlusMarkt “ en hoor een vreemd geluid. Slecht engels, niet echt standvast, ritmisch gezien. 

Verbaasd kijk ik om me heen en ik zie, ja echt, ik zie een jongeman van een jaar of 20. Hartstikke blank. (niet dat dat uitmaakt, maar even gezien zijn smaak voor muziek in het verhaal volgend wel belangrijk). 

Die beste jongen heeft een petje op. Half achterstevoren. Dopjes in. Loopt een beetje te zwaaien met zijn armen (als in de yo yo vorm).Ook echt naar onschuldig winkelend volk toe.. Alles wat in de weg loopt krijgt een zogenaamde yo yo yo (zwaai zwaai)

Ik meng me niet in zijn innerlijk plezier. Zware tassen, regen, enne, honger zijn de belangrijkste redenen… Ik heb alweer 9 uur gewerkt en wil naar huis...

Toch heb ik de neiging er iets van te zeggen. Mijn creatieve brein draait overuren. Inhouden.

Richting mijn auto. Ik laad mijn boodschappen in . Sleuteltje in contact, starten en opzouten hier… Ik zwaai nog even naar het leuke meisje bij de winkelwagentjes (want die ken ik) en wil mijn weg vervolgen.

Net op dat moment besluit Meneer Eminem dat hij over wil steken. Vrij land. Hij heeft voorrang, Ik heb haast, he is acting like an idiot.. 
Sorry, my bad. Ik geef gas, en rij bijna zijn petje van zijn hoofd af… (bijna, no wigger was hurt during my story). 

Hij ziet mij, ik maak een verontschuldigend gebaar; (sorry ik had door moeten rijden ;)) . Meneer is gepikeerd en begint een tirade die zijn weerga niet kent. U merkt dat dit niet in mijn koude kleren ging hangen 

Ik ben een modderfukking dit, een modderfukking dat, bladiebla en of ik wel niet goed wijs ben. Het klinkt bijna als een rap battle :

Ik laat hem uitrazen…. (ooit moeten die woorden toch stoppen).
Als hij klaar is steek ik bewust veel te gemaakt een duim omhoog gecombineerd met een million dollar smile en draai mijn raampje open.

De woorden volgen: 
Mijn complimenten voor het rappen. Dat was echt te gek. Ga eens richting de talentenjachten en Gordon zal je buddy worden. Tevens even de opmerking dat ik het niet tof vind dat je eieren tegen de voorgevel van mi casa gemikt hebt Justin… Maar soit. Het zij zo. Die petitie komt er wel door!

Ik krijg een “what the fuck are you talking about” gebaar gepaard met een middelvinger. Tevens lijkt het wel alsof hij de woorden soit en casa aan het ontleden is. De vermaledijde snoodaerd. 

Mooi, ik zie hem toch een beetje nadenken… Heb ik toch enkele celletjes wakker gemaakt..

Met een glimlach keer ik terug naar die gave Unterwelten plaat (sluipreclame in poëzie ;)) 
Punt.

Onmacht

Onmacht

Sommige dingen vallen onder de term onmacht.

In mijn ogen zijn er 2 soorten van onmacht.

Onmacht, “Ik kan er echt niets aan doen, sorry, het was onmacht”
Onmacht, “ik kan hier wel wat aan doen, maar zoek het niet. Dus dan maar onmacht”
(Dan ook wel valse onmacht genoemd).

Uit het leven gegrepen; nummer 2 

Ah. Kijkaan. We zijn weer allemaal compleet. Kopjes, schoteltjes, lepeltjes, vlaaibordjes. “Komt allen tezamen” zouden we in december nog gezegd hebben. We zijn er.

En dan.

Mjah. Uhm. Vies zijn! En wachten.
Waarop eigenlijk? 
Een collega kijkt me aan. 
En nu?

“Normaal zet je ze in de vaatwasser”

Voorheen deden kaboutertjes dat (of wijzelf) maar gezien het zware tillen zijn is dat tegenwoordig verboden. 

Dat laat ik altijd aan mijn vrouw over. Vaatwasser. Daar kom ik niet aan. Dat is mij iets te technisch.
Geen idee overigens ook hoe zo’n ding werkt.

“Nou ik zal het je uitleggen. Er was eens een grote kolonie kabouters; weet je wel, die van Rien Poortvliet. Mooie rode muts, sjieke baard. Nu zijn zij ook getroffen door de crisis. Normaliter bulken ze van het geld, maar ja. Bedenk eens wat het allemaal wel niet moet kosten. Lang verhaal ingekort. Er werd gezocht naar een bijbaan. Ze dachten na… Hoe kunnen we de mensheid verlichten, arbeidstechnisch gezien. Dingen die zij weigeren, en wij prima kunnen (aangezien we met veel zijn). Juist. De afwas. We bevolken de vaatwasser… (Weet je wel… lijkend op een koelkast, maar dan de deur een kwartslag gedraaid (zijn ze toch al wat bekend mee.. die koelkast). Saboteren het ding door stroom op te voeren.. Dat ding weet natuurlijk niet wat er allemaal gebeurt, dus faalt in zijn primitieve taak (vaat-wassen). Dat doen wij dan gewoon als kabouters. Gaatje in dat ding maken en zo gauw de klep dichtgeklapt wordt zijn wij de man/vrouw. Zo’n beetje als die eliteploeg die ook zorgt dat het lampje van de koelkast uitgaat zo gauw je hem dicht doet  )
Kabouters rommelen met bankgegevens, euro’s gaan hun kant op, mutsen worden gekocht, vossen gevoerd, bomen gered, iedereen blij.

Mijn collega kijkt beduusd; verbouwereerd… Echt? 

*facepalm*

Jij en Ik (10-04-2014)

Wij

Wij samen
Apart
Samen sterk

Toch Apart

Jij Sterk
Ik Zwak
Jij overwon
Ik brak

Jij praatte
Ik Mak
Jij bent
Ik Sterk

Jij Vlees
Ik Niet
Ik Bloed
Jij Niet

Ik Kijk
Jij ziet
Ik Huil
Jij Huilt

Ik vier
Jij ook
Ik vijf
Jij lacht

Ik vier ons
Jij ziet
Wij Allen
Zijn Blij

Ik Alleen
Jij Niet
Ik voor Jou
Jij voor Mij

Alles Tezamen
In mijn hoofd
Vormt
Alles

Ik vier wielen
Jij twee wielen

Jij warmte
Sinterklaas
Ik warmte
Ketel

Ik enigskind
Jij ook

*HighFive* (3 x)

Jij gelukkig
Ik bijna

Jij dromen
Ik dromen

Ik kijk
Jij snapt

Jij rechts
Ik links

Ik buddy
Jij buddah

Al met al
Vormen allen mij

Ik liefde
Jullie liefde

Geluk
Met jullie

Men vuurt
Ik duik
Voor jullie

Allemaal

Opklaring (19-03-2014)

Ik klaag veel de laatste tijd. Dat merk ik aan mezelf. 
Door diverse factoren ben ik alles behalve een zonnetje.
Dingen lopen niet zoals ik wil. 
Soms door eigen toedoen, soms door overmacht.
Soms door eigen laksheid of gebrek aan zelfdiscipline.

Af en toe heb je een spreekwoordelijke schop onder je ballen nodig.
Die kwam vanmorgen in de vorm van de volgende situatie

Rond half 9 hoor ik de deur opengaan. Even niets.
Na enkele seconden komt een jongeman binnengestrompeld.
Goed gekapt, glimlachend, leunend op een kruk.
Hij begint zijn verhaal, ik merk dat hij stottert en niet te zuinig.

“Goedemorgen, ik ben …, 22. Ik zoek werk”
“Ik kan niet veel, ben van school afgegaan door omstandigheden (vader overleden, drugsverleden), maar ik houd van aanpakken.
Ik zat in een rolstoel, maar sinds kort kan ik weer (met hulp van krukken) lopen en ben ik flink aan het revalideren.
Nu ga ik op de fiets bedrijven af om te zien of ik voor enkele uren in de week wat bij kan verdienen. Het is moeilijk om rond te komen namelijk. Ik heb niemand die me helpt verder, maar ik blijf proberen. U bent de vijfde al vandaag, maar ik geef de moed niet op! Dat zit niet in mijn aard. (dit is een korte versie. Het was een heel verhaal)

Nou, dat was het openingsbetoog. Daar sta je dan.
Ik reageer enigszins verbouwereerd.
Mijn collega gaat meteen met hem een gesprek aan. Noteert dingen.
We hebben geen werk voor hem. Maar prijzen hem voor zijn moed, zijn manier van aanpakken.

Het is niet niets. Zomaar een bedrijf binnenstappen op zo’n manier.
Zijn verhaal wat volgt is lang; uitgebreid. Een tragisch verhaal. Schrijnend zelfs.
Mijn collega geeft hem tips. “Dat drugsverhaal zou ik voor me houden”.
“Maar je bent goed bezig!” Bewonderenswaardig!
Hij dankt ons. We zijn de eersten die hem zijn verhaal laten doen. De meesten kappen hem af en sturen hem weg…
“Ga in iemand anders zijn tijd gehandicapt doen…”

Dit zijn van die momenten dat ik verval in zelfreflectie. Even stilstaan.
Beseffen dat hetgeen ik heb zo slecht nog niet is… Integendeel.

Ik heb een vast contract, eigen huis, goede gezondheid, fijne mensen om me heen die me steunen als het nodig is en andersom. Ik zal er nooit alleen voor staan. Daar ben ik zeker van.

Een wereld van verschil met de jongen die vanmorgen aan de balie stond..

En ik klaag over zaken als “pitten in mijn mandarijnen of botte scheermesjes”.

Dan besef je je maar weer eens dat niet alles vanzelfsprekend is en ik in mijn handjes kan klappen. Natuurlijk mis ik nog dingen in mijn leven. Zou ik sommige dingen anders willen.
Feit is wel dat het heel anders had kunnen zijn.

Ik type dit in mijn pauze. Het houdt me bezig, dat merk ik.

Misschien moet ik voortaan zaken eens wat meer “half vol” dan “half leeg” zien.

Tot zover mijn zelftherapiesessie.

Klimop-plant

Klimop-plant

Misère koud op je dak
Kille regen vol haat
Keer op keer en nog een keer

Het bliksemde angst, donderde woede
De wind huilde in verdriet

Geen ruimte voor mij
Te druk in mijn hoofd

Teder waar ik gevoelens begroef
Om vervolgens in de leegte verder te vertoeven

Zonder richting
Stuurloos

De kapitein in mijn hoofd slaapt
Handelt in nachtmerries

Ik sta op automatische piloot
Plan op instinct

Primaat

Ommekeer

Daar waar mijn verstand ontwaakt
Besluit hij opwaarts te floreren

Richting de goede weg
Hardnekkig

Mijn ik kijkt op
Mijn ik klimt op

Wonderschone fauna

Weloverwogen plan

Ook klimop plant