dinsdag 26 maart 2013
De Grote Lijder
Ik zie het al helemaal voor me.
Dinsdagavond. Net na de populaire dagelijkse Noord-Koreaanse soap “Slechte tijden, ergere tijden” loopt Kim Jong Un, zoon van de hemelse vader Kim Jong Il voor intimi, richting Misson Control Room. Zie dat als een klein kamertje in zijn grote paleis. Veel panelen met lichtgevende knopjes en olijke bliepjes, zoals je die vroeger in de eerste serie van Star Trek zag, of misschien als in de sixties serie van Batman. Het zou allebei kunnen.
Standaard staan daar 3 van zijn medewerkers (lees: marionetten) klaar om hem van dienst te zijn. Kalm en bedachtzaam denkt hij na. Het gaat er van komen. Al jaren worden hij (en voorheen zijn vader) uitgelachen. Het “schurkenstaatje” Noord-Korea. Dat maffe landje wat een keer of wat per jaar bijna een totale wereldoorlog verkondigt. Bijna.. Maar nu zou het wel eens echt “oan kunnen gaan”…. Dit keer is het niet alleen die strijdlustige dame die elke keer weer voor even wereldnieuws is. Eva, een vrouw die van origine niet eens Noord-Koreaans is, maar op haar 7e in het land is gekomen. Ze zocht avontuur. Dat vond ze niet. Het enige wat ze vond waren indoctrinatie en hersenspoeling. Het regime heeft haar mond- en hersendood gemaakt. Een makkelijk doel. Niemand zou haar zoeken, niemand zou haar missen. Ze is niets meer dan een robot, die handelt en spreekt in opdracht van de machthebber.
Hij is het moe. Hij zal het ze leren. Het grote Noord-Korea zal zegevieren en oppermachtig worden. Soms droomt hij er van. Heerser van de wereld. Klinkt goed. Wat zou zijn vader trots zijn. In zijn dromen zou hij complimenten ontvangen, horen hoe trots hij wel niet op hem is.
Langzamerhand maakt kalmte en bedachtzaamheid plaats voor woede en razernij.
Zijn 3 medewerkers staan nog steeds stoïcijns en zo stil mogelijk in militaire houding, wachtend op een bevel.
“Laad de raket”. Dit keer zal het menens zijn. De hele wereld zal weten wie hun nieuwe leider zal zijn!
Chun, 1 van de drie twijfelt. Zijn vader heeft zijn leven lang gewerkt onder voorganger Kim Jong-Il. Door die uitstekende verdiensten heeft hij deze baan gekregen. Een bevoorrecht man. 95% van de bevolking leeft in zware armoede. Maar hij heeft een huis, met verwarming. Een dak boven zijn hoofd.
Veel hoeft hij doorgaans niet te doen. Jarenlang is de Mission Control Room niets meer dan symbool geweest. Hij doodt zijn tijd met youtube en het bekijken van kattenplaatjes. Het paleis van Kim Jong Un heeft als enige in het land een open internetverbinding met de wereld. Een paar keer per jaar worden foto’s genomen .Hij dient dan zijn zondagse tenue aan te trekken. Alles om er “gevaarlijk” uit te zien. Het is allemaal 1 grote poppenkast. Raketten zijn er, maar die zullen nooit verder komen dan een paar kilometer buiten Noord Korea… Iets wat Kim Jong Un weigert aan te nemen. Voor hem is het de oplossing voor de agressor.. En hij is hun beul.
Chun is niet de enige die er niets van gelooft. Misschien denkt wel meer dan de helft zo… Maar ze zullen dat nooit toegeven. Sociale controle is groot en op verraad / tegenwerking staat de dood. De dood die op zijn netvlies gebrand staat. Zo heeft hij zijn enige broer verloren. Die kwam in opstand. Vol overtuiging. Om vervolgens bungelend aan een straatlantaarn te eindigen…
De bevolking wordt zo tam gehouden en volgt de leider. Ze moesten het eens van elkaar weten. Die opstand zou er dan zo zijn… Maar dat durft men niet aan. Bang voor de gevolgen.
“Laad de raket!” De toon wordt harder. Het zal er toch echt van komen nu. Dit gaat verstrekkende gevolgen hebben. Chun loopt naar de installatie. Hij morrelt wat aan het paneel. Iets met x en y coördinaten. De hemelse leider snapt er geen snars van. Hij heeft nooit opgelet op school. Dat was niet nodig. Als voormalig zoontje van de baas had hij het voorrecht elke les slapend door te brengen. Of spelend op de Playstation 2. Niemand zei er wat van.
“Raket in gereedheid, grote leider. Ik raad u aan de schuilkelder in te gaan, voor het geval de agressor meteen terugslaat. In de schuilkelder bent u veilig!”
De schuilkelder. Ook al zoiets. Daar is de grote leider niet bescheiden in geweest. Een grote ruimte onder de grond. Elke Noord-Koreaan weet waar die zich bevindt. 1 grote ruimte om te vertoeven. Wit-lederen meubels. Marmeren vloer. Een aparte ruimte, de “mediakamer”. Playstation 3, Blu-Ray, Smart TV (grootste in zijn soort), noem het maar op. Tevens 1 gastenverblijf. Standaard ter beschikking voor zijn grote vriend Dennis Rodman. Die is er nu ook toevallig. Dus alleen is hij niet..
Voor zijn vrouw is geen plaats. Dat huwelijk is maar schijn. Kim Jong Un vindt mannen veel interessanter. Door zijn huwelijk heeft hij die geruchten de kop ingedrukt.
De oude Bentley waar hij zich graag in vervoert arriveert en de grote leider stapt in.
“10 minuten” zegt hij tegen Chun. “Dan bel je me in mijn kelder. Dan zal de agressor ondergedompeld worden in een vlammenzee die zijn weerga niet kent!” In de schuilkelder bevindt zich een klein kamertje. Enige wat hierin staat is een pilaar. Met een grote rode knop. Gekscherend door de 3 marionetten ook wel de Mini Mission Control Room genoemd. Deze knop staat in verbinding met het paleis. Chun stelt de locatie in, de leider zal op de knop drukken. Hij is in controle. Veilig in zijn kelder. De rest van de bevolking zal hem worst wezen.
De tijd verstrijkt langzaam. Chun denkt aan thuis. Zijn vrouw en 2 kinderen. De reden dat hij dit allemaal nog trekt. Anders was hij zijn broer al lang achterna gegaan. Toch knikt hij kalm en na een tijd ziet hij de zwarte bolide richting kelder tuffen, hem en zijn kornuiten achterlatend.
Niet is wat het lijkt. Dat weet de grote leider alleen nog niet. Chun heeft een besluit genomen. Een besluit waardoor hij zich onsterfelijk maakt. Mensen zullen hem herinneren als held, of als martelaar.
De telefoon gaat.
“Het is zover, grote leider.” Morgen bent u wereldnieuws. Niet Eva, maar u, grote leider.
…
Een suizend geluid. Een knal, gevolgd door stilte…
Chun glimlacht.
Vlammen en een grote rookpluim verschijnen boven de eens zo veilige schuilkelder.
maandag 25 maart 2013
Echt gebeurd...
Echt gebeurd…
Zondagavond 19:00 uur
In de ogen van vele mannen een tijdstip waar steevast alles voor dient te wijken.
Even een uurtje quality time op tv. De voetbalsamenvattingen van dat weekend.
Sinds enkele maanden hoor ik ook bij het groepje “eten-op-schoot-studio-sport”-kijker. Voetbal International kijk ik braaf al jaren doorgaans 2 x wekelijks, en het leek me niet onverstandig ook eens de samenvattingen te zien. (Dan ben ik alvast ingelicht en heb ik 24 uur om zelf ook een mening over overtredingen, eventuele rode kaarten en niet gegeven penalty’s te vormen).
Zaterdag overdag was ik al met het betreffende zondagavonduurtje bezig. Is het nodig om zaterdagavond de uitzending op te nemen, aangezien ik niet thuis ben? Nee. Dat wordt zondag toch herhaald. Daar kwam nog eens bij dat er al wat anders ingesteld stond om op te nemen.
Zondag overdag schoot het me weer te binnen. 19:00 uur. Niet vergeten. Ik had nog geen enkele uitslag gezien. Niets via Twitter of het nieuws op de radio. Goede zaak. Niets is vervelender dan een samenvatting te kijken waar je de uitslag al van weet. Net zoiets als een detective bekijken, waar de dader in het begin al bekend wordt gemaakt. Dan is het, afgezien van de uitzendingen van Columbo, waar dit altijd gebeurt, ook niet leuk meer.
We naderen de aanvang van het programma. Het is een uurtje of 18:00. Relaxte situatie. Net uit de douche, languit op de bank, boek in mijn hand. De geschiedenis van de Rockmuziek. Met dank aan een tweede plek bij de Popkwis in Bocholtz gewonnen. Interessante luchtige kost. Lekker warm in huis. En stervenskoud buiten. Tenminste, die 3 seconden dat ik buiten was. De weg van balkondeur naar prullenbak en terug ging nog nooit zo snel ;)
18:50. Het kan toch niet meer misgaan. Tenminste. Dat zou je zo zeggen. Ik heb dan wel maar 5 uur geslapen van zaterdag op zondag, maar ach.. Korte nachten heb ik wel vaker…
En dan gebeurt het…
19:55.
Verdwaasd kijk ik om me heen. Compleet gedesoriënteerd. Drie keer kijk ik op de klok. Ik lijk nog niet helemaal door te hebben wat er zojuist gebeurd is. Langzaam komt het besef. In slaap gesukkeld. Van +/- 18:50 tot 19:55. Fijn. Heb ik weer.
Wat volgt is een avond waar ik nog vaak balend terugdenk aan mijn schoonheidsslaapje. Ik besluit dat ik Voetbal International van vanavond wel afwacht voor uitslagen en doe verder even niets met het voetbal. Ik zie Wilfred Genee nog praten over schaatsen en Rafael van de Vaart spreken over het desastreus verlopen EK, waarna ik besluit om maar te gaan slapen.
Een nacht gaat voorbij en maandagmorgen hebben we het op het werk over, jawel, voetbal van het afgelopen weekend. Ik besluit (aangezien het vast grappig is voor anderen) mijn collega in te lichten over mijn faal-moment. Na mijn verhaal kijkt hij me moeilijk aan en antwoordt: “Er was geen voetbal dit weekend, wegens interlandwedstrijden.”
Ik denk even na en zorg dat deze informatie de goede plek bereikt in mijn grijze massa… Juist.. Geen voetbal… right..
Had ik dat maar eerder geweten….
Typisch… Mompelend ga ik maar koffie halen…
Zondagavond 19:00 uur
In de ogen van vele mannen een tijdstip waar steevast alles voor dient te wijken.
Even een uurtje quality time op tv. De voetbalsamenvattingen van dat weekend.
Sinds enkele maanden hoor ik ook bij het groepje “eten-op-schoot-studio-sport”-kijker. Voetbal International kijk ik braaf al jaren doorgaans 2 x wekelijks, en het leek me niet onverstandig ook eens de samenvattingen te zien. (Dan ben ik alvast ingelicht en heb ik 24 uur om zelf ook een mening over overtredingen, eventuele rode kaarten en niet gegeven penalty’s te vormen).
Zaterdag overdag was ik al met het betreffende zondagavonduurtje bezig. Is het nodig om zaterdagavond de uitzending op te nemen, aangezien ik niet thuis ben? Nee. Dat wordt zondag toch herhaald. Daar kwam nog eens bij dat er al wat anders ingesteld stond om op te nemen.
Zondag overdag schoot het me weer te binnen. 19:00 uur. Niet vergeten. Ik had nog geen enkele uitslag gezien. Niets via Twitter of het nieuws op de radio. Goede zaak. Niets is vervelender dan een samenvatting te kijken waar je de uitslag al van weet. Net zoiets als een detective bekijken, waar de dader in het begin al bekend wordt gemaakt. Dan is het, afgezien van de uitzendingen van Columbo, waar dit altijd gebeurt, ook niet leuk meer.
We naderen de aanvang van het programma. Het is een uurtje of 18:00. Relaxte situatie. Net uit de douche, languit op de bank, boek in mijn hand. De geschiedenis van de Rockmuziek. Met dank aan een tweede plek bij de Popkwis in Bocholtz gewonnen. Interessante luchtige kost. Lekker warm in huis. En stervenskoud buiten. Tenminste, die 3 seconden dat ik buiten was. De weg van balkondeur naar prullenbak en terug ging nog nooit zo snel ;)
18:50. Het kan toch niet meer misgaan. Tenminste. Dat zou je zo zeggen. Ik heb dan wel maar 5 uur geslapen van zaterdag op zondag, maar ach.. Korte nachten heb ik wel vaker…
En dan gebeurt het…
19:55.
Verdwaasd kijk ik om me heen. Compleet gedesoriënteerd. Drie keer kijk ik op de klok. Ik lijk nog niet helemaal door te hebben wat er zojuist gebeurd is. Langzaam komt het besef. In slaap gesukkeld. Van +/- 18:50 tot 19:55. Fijn. Heb ik weer.
Wat volgt is een avond waar ik nog vaak balend terugdenk aan mijn schoonheidsslaapje. Ik besluit dat ik Voetbal International van vanavond wel afwacht voor uitslagen en doe verder even niets met het voetbal. Ik zie Wilfred Genee nog praten over schaatsen en Rafael van de Vaart spreken over het desastreus verlopen EK, waarna ik besluit om maar te gaan slapen.
Een nacht gaat voorbij en maandagmorgen hebben we het op het werk over, jawel, voetbal van het afgelopen weekend. Ik besluit (aangezien het vast grappig is voor anderen) mijn collega in te lichten over mijn faal-moment. Na mijn verhaal kijkt hij me moeilijk aan en antwoordt: “Er was geen voetbal dit weekend, wegens interlandwedstrijden.”
Ik denk even na en zorg dat deze informatie de goede plek bereikt in mijn grijze massa… Juist.. Geen voetbal… right..
Had ik dat maar eerder geweten….
Typisch… Mompelend ga ik maar koffie halen…
Open brief aan de paus...
Open brief aan de paus
Zijne Excellentie, Geachte heer, Beste Frans,
Ten eerste wil ik u feliciteren met uw benoeming als opperhoofd van de rooms katholieke kerk. Ik kan me voorstellen dat u deze aanstelling lang geambieerd heeft en er helemaal mee in uw nopjes bent dat de witte rook eindelijk uw kant opgewaaid is. (om maar meteen even een lollige beeldspraak te gebruiken). Het is ook niet niets. U bent vanaf moment van aanstelling toch wel even het (aardse) aanspreekpunt van de complete rooms katholieke kerk. Hoger dan dat is er niet in uw tak van sport. Chapeau!
U zult in diverse zaken betrokken worden. Uw mening zal meer dan eens dagelijks gevraagd worden. U zult beschimpt, bespuugd (figuurlijk dan wel misschien letterlijk), vereerd en op handen gedragen worden. Ik hoop dat u het er beter vanaf brengt dan uw voorganger. Ik ken de beste man niet persoonlijk, maar moet toch wel melden dat hij in mijn ogen niet de populariteitsprijs verdiend heeft. Sicher nicht!
Graag wil ik enkele zaken aankaarten die ertoe kunnen bijdragen dat alles wat soepeler zou kunnen verlopen. Kunnen zeg ik erbij. Doe met deze informatie wat u wilt. Misschien heeft u andere bronnen (aards of niet) waar u betere informatie van krijgt, die goed field work verricht hebben. Maare, i’m just saying..
Niet geschoten is altijd mis.
Om maar met de deur in huis te vallen wil ik u toch met klem verzoeken geen rode lakschoentjes te dragen. Uw voorganger had hier schijnbaar een voorliefde voor en ik moet zeggen dat dat toch wel enigszins vreemd uitziet. Nu is het al zo dat we niet elke dag iemand in een witte pij voorbij zien komen, maar die combinatie met rode lakschoentjes is absolutely not done. Dan vraag je er om om geridiculiseerd te worden in mijn ogen. Het is een vrije natie, en ik snap wel dat u zich ook aan een kledingvoorschrift dient te houden, maar ik gok dat rode lakschoentjes daar geen deel van uitmaken en deze gewoon in een “bad fashion call” zelf door Ben(edictus) zijn aangeschaft. Het oogt enigszins uhm akelig en dubieus (deze term bedoel ik op de meest algemene manier mogelijk).
Ik zou kunnen uitweiden over thema’s als abortus, het homohuwelijk en tolerantie voor andere godsdiensten. Ik zal dit enigszins voor me houden. Deze brief dient puur als een “zetje in de goede richting”. (en is bedoeld voor de lezer als puur fictief licht vermaak. Ironie met een vleugje sarcasme. Een statement maken laat ik aan anderen over…) Feit dat u hier wat minder conservatief naar zou kunnen kijken dan uw voorganger lijkt me een goede zaak, om maar niet te zeggen noodzakelijk.
De wereld zit op dit moment in mijn ogen niet te wachten op een paus die het woord gods stikt volgt en verkiest boven gezond verstand. Soms moet je buiten je comfort zone denken.
Gelukkig heb ik in de paar keren dat ik u al “in actie” heb gezien (sinds gisteren ;)) het beeld gekregen van een “people person”, of “people pope”, zo u wilt. Geslaagd voor de eerste indruk :--).
Een man van eenvoudige komaf. Begaan met het volk in zijn algemeenheid. Een luisterend oor, een wijs advies. Voor wie dan ook. Toegankelijk (voor zover mogelijk). Keep up the good work! Ik hoop dat u dat ook blijft uitdragen, zodat men u over jaren zal plaatsen in het “goede rijtje”. Naast (bijvoorbeeld) Johannes Paulus II.
Ik hoop dat u geniet van uw ambt en met een progressieve gedachte te werk gaat. Elke dag met een goed gevoel naar de zaak, om vervolgens ’s avonds met een voldaan gevoel voor de tv te zitten :--) Het zal niet makkelijk zijn, en u zal ongetwijfeld op tegenslag stuiten tijdens het willen behalen van uw targets, maar ik ben er van overtuigd dat u fier met de rug recht er in zal slagen de wereld een stukje beter te maken…. Althans dat hopen we dan maar!
Met vriendelijke groet en zet hem op!
(14 maart 2013)
Zijne Excellentie, Geachte heer, Beste Frans,
Ten eerste wil ik u feliciteren met uw benoeming als opperhoofd van de rooms katholieke kerk. Ik kan me voorstellen dat u deze aanstelling lang geambieerd heeft en er helemaal mee in uw nopjes bent dat de witte rook eindelijk uw kant opgewaaid is. (om maar meteen even een lollige beeldspraak te gebruiken). Het is ook niet niets. U bent vanaf moment van aanstelling toch wel even het (aardse) aanspreekpunt van de complete rooms katholieke kerk. Hoger dan dat is er niet in uw tak van sport. Chapeau!
U zult in diverse zaken betrokken worden. Uw mening zal meer dan eens dagelijks gevraagd worden. U zult beschimpt, bespuugd (figuurlijk dan wel misschien letterlijk), vereerd en op handen gedragen worden. Ik hoop dat u het er beter vanaf brengt dan uw voorganger. Ik ken de beste man niet persoonlijk, maar moet toch wel melden dat hij in mijn ogen niet de populariteitsprijs verdiend heeft. Sicher nicht!
Graag wil ik enkele zaken aankaarten die ertoe kunnen bijdragen dat alles wat soepeler zou kunnen verlopen. Kunnen zeg ik erbij. Doe met deze informatie wat u wilt. Misschien heeft u andere bronnen (aards of niet) waar u betere informatie van krijgt, die goed field work verricht hebben. Maare, i’m just saying..
Niet geschoten is altijd mis.
Om maar met de deur in huis te vallen wil ik u toch met klem verzoeken geen rode lakschoentjes te dragen. Uw voorganger had hier schijnbaar een voorliefde voor en ik moet zeggen dat dat toch wel enigszins vreemd uitziet. Nu is het al zo dat we niet elke dag iemand in een witte pij voorbij zien komen, maar die combinatie met rode lakschoentjes is absolutely not done. Dan vraag je er om om geridiculiseerd te worden in mijn ogen. Het is een vrije natie, en ik snap wel dat u zich ook aan een kledingvoorschrift dient te houden, maar ik gok dat rode lakschoentjes daar geen deel van uitmaken en deze gewoon in een “bad fashion call” zelf door Ben(edictus) zijn aangeschaft. Het oogt enigszins uhm akelig en dubieus (deze term bedoel ik op de meest algemene manier mogelijk).
Ik zou kunnen uitweiden over thema’s als abortus, het homohuwelijk en tolerantie voor andere godsdiensten. Ik zal dit enigszins voor me houden. Deze brief dient puur als een “zetje in de goede richting”. (en is bedoeld voor de lezer als puur fictief licht vermaak. Ironie met een vleugje sarcasme. Een statement maken laat ik aan anderen over…) Feit dat u hier wat minder conservatief naar zou kunnen kijken dan uw voorganger lijkt me een goede zaak, om maar niet te zeggen noodzakelijk.
De wereld zit op dit moment in mijn ogen niet te wachten op een paus die het woord gods stikt volgt en verkiest boven gezond verstand. Soms moet je buiten je comfort zone denken.
Gelukkig heb ik in de paar keren dat ik u al “in actie” heb gezien (sinds gisteren ;)) het beeld gekregen van een “people person”, of “people pope”, zo u wilt. Geslaagd voor de eerste indruk :--).
Een man van eenvoudige komaf. Begaan met het volk in zijn algemeenheid. Een luisterend oor, een wijs advies. Voor wie dan ook. Toegankelijk (voor zover mogelijk). Keep up the good work! Ik hoop dat u dat ook blijft uitdragen, zodat men u over jaren zal plaatsen in het “goede rijtje”. Naast (bijvoorbeeld) Johannes Paulus II.
Ik hoop dat u geniet van uw ambt en met een progressieve gedachte te werk gaat. Elke dag met een goed gevoel naar de zaak, om vervolgens ’s avonds met een voldaan gevoel voor de tv te zitten :--) Het zal niet makkelijk zijn, en u zal ongetwijfeld op tegenslag stuiten tijdens het willen behalen van uw targets, maar ik ben er van overtuigd dat u fier met de rug recht er in zal slagen de wereld een stukje beter te maken…. Althans dat hopen we dan maar!
Met vriendelijke groet en zet hem op!
(14 maart 2013)
Lieve verkoudheid...
Lieve verkoudheid,
We zijn alweer enkele dagen samen. Samen hebben we lief en leed gedeeld. Gedronken uit hetzelfde glas, gesnoten in dezelfde zakdoek, geleefd….
Toch ben ik bang dat we niet bij elkaar gaan passen. Het is vervelend, maar ik krijg vooral een kriebelig gevoel bij je. Tevens neem je me dingen af die me lief zijn. Geur, smaak. En als dat nog niet genoeg is plamuur je ook nog eens enkele luchtwegen dicht zonder dat met me te overleggen.
Ik wilde er eerst niets van zeggen, maar ik vind dat ik het moet doen. Dit kan zo niet langer. Daarbij zijn er zoveel anderen hier op de aardbol die vast veel gelukkiger met je zullen zijn dan dat ik dat ben.
Heb ook wel in de gaten dat dit niet geheel een verrassing is. Merk al dat je aanwezigheid wat aan het afnemen is nu, dus ik hoop dat je me niks kwalijk neemt en verdwijnt in stilte.
Ik wens je al het beste in de wijde wereld lieve verkoudheid, maar zal blij zijn als ik morgen van je af ben ..
xx
(13-11-2012)
We zijn alweer enkele dagen samen. Samen hebben we lief en leed gedeeld. Gedronken uit hetzelfde glas, gesnoten in dezelfde zakdoek, geleefd….
Toch ben ik bang dat we niet bij elkaar gaan passen. Het is vervelend, maar ik krijg vooral een kriebelig gevoel bij je. Tevens neem je me dingen af die me lief zijn. Geur, smaak. En als dat nog niet genoeg is plamuur je ook nog eens enkele luchtwegen dicht zonder dat met me te overleggen.
Ik wilde er eerst niets van zeggen, maar ik vind dat ik het moet doen. Dit kan zo niet langer. Daarbij zijn er zoveel anderen hier op de aardbol die vast veel gelukkiger met je zullen zijn dan dat ik dat ben.
Heb ook wel in de gaten dat dit niet geheel een verrassing is. Merk al dat je aanwezigheid wat aan het afnemen is nu, dus ik hoop dat je me niks kwalijk neemt en verdwijnt in stilte.
Ik wens je al het beste in de wijde wereld lieve verkoudheid, maar zal blij zijn als ik morgen van je af ben ..
xx
(13-11-2012)
Abonneren op:
Posts (Atom)