Geachte heer Bradley

Geachte heer Bradley

Ten eerste wil ik graag van deze gelegenheid gebruik maken u te bedanken voor de prachtige avond die ik heb gehad vanavond in Poptempel Paradiso.
Het was een avond die zogezegd geheel  “Af” was in mijn optiek.

Laat ik u eerst even kort bijbuurten. Mijn besluit tot het bezoeken van een Charles Bradley concert.

Ik ben geen “Soul Man” moet u weten. Ik vind het wel leuk (Sam Cooke Live staat in de kast), maar het is normaliter niet mijn genre.

Wel houd ik van mensen. En dan vooral pure mensen. Mensen die geen masker op hebben. Mensen die zich niet anders voordoen omdat dat gewenst zou zijn.  Pure mensen.
Ik vind dat in u. Ik tutoyeer niet overigens, aangezien ik u persoonlijk niet ken en u binnenkort de respectabele leeftijd van 65 jaar zult bereiken. (althans, daar gaan we wel vanuit).

Ik zag de documentaire (soul of america). (en nog een keer.. en nog een keer). Het verhaal van de James Brown imitator op weg naar succes (op zijn 62^e). Tussendoor geplaagd door dakloos zijn, verstoten worden door je moeder, naderhand daar weer zorg voor dragen vanwege beroerte, bina doodgaan door peniciline allergie, broer vermoord, slechte woonomstandigheden. Allemaal ellende. Wel heeft u een papegaai die van u houdt en leerde u lezen en schrijven op late leeftijd.  U kwam mijn hart binnen. Na al die shit wist u in tranen te melden “het enige wat ik zou willen is dat mensen met respect met elkaar om zullen gaan en van elkaar zullen houden, ongeacht achtergrond en religie”.

Dat raakte me. Al die ellende en dan zo denken… Puur positivisme.
Niets gespeeld. Oprecht. Puur.  Dat is knap. Een grimas van pijn, maar een hart vol liefde.

Na die docu was het me duidelijk. Hier moet ik heen. Ik moet u live gaan zien.

Even fastforwarden.
Paradiso 24 oktober.

Een aardig voorprogramma (hoe heet de dame ook alweer?), waarna het podium voor u werd klaargemaakt.

Enkele instrumentale nummers door uw begeleidingsband en daar kwam u hoor…
Rood pak, Toetanchamon op het tshirt. Een jeugdig enthousiasme. En vooral waardering voor alles en iedereen om u heen.

Er moest geknuffeld worden. Halverwege. Na het zien van de docu weet ik dat u elke show een knuffelsessie nauwkeurig inpland. Niet omdat het moet, maar omdat u dat wil. U bleef ook maar bedanken. Keer op keer. Niet vervelend, maar sierend.

Het moment was daar en u moest nog wel even het podium af. Ik vergat even mijn spierpijn en tilde u met een kwieke beweging van het podium af op de grond. In eerste instantie weer de eerste knuffel uitgedeeld aan een dametje die door het halve optreden doorblerde en selfies maakte, maar de andere helft u teksten wel vlekkeloos meezong. Soit. Het zij zo. Het werd haar vergeven. Feit dat ze zich een keer of 8 voorstelde aan mensen me de naam Haïti (wat ik overigens ongetwijfeld verkeerd heb verstaan ) zorgde voor de nodige interne hilariteit.. ;)

De knuffel jegens mij werd een feit. Viel me vooral op dat hij voelde als uw muziek. Niet als even knuffelen en gauw de volgende (want we moeten door). Nee. Het was fullcontact knuffelen. Niet op de foute manier. Zie het als die oom die je al lang niet meer hebt gezien, maar voorheen wel je favoriet was.. Dat soort knuffelen.  Het was fijn. Enige minpunt. U zweet nogal veel. Jawel. Fastforward. De wasmachine staat weer aan ;)

De show werd vervolgd.
Het was een aaneenschakeling van positivisme. Alles kwam zo puur en oprecht over. U bent al jaren succesvol; kan me voorstellen dat u niet meer tussen de rommel slaapt. Ongeacht dat bent u nog steeds zo “humble” naar het publiek toe. Dankbaar.

Deze prachtige momenten zorgden voor een memorabele avond die ik niet gauw ga vergeten.

Hier wil ik u bij deze graag voor dank
Ik weet dat u dit nooit zult lezen, het gaat om het idee

Er zouden meer mensen zoals u moeten zijn. Dank u wel

Met respect

Maurice Hoevenaars

Dag lief dagboek!

Lief dagboek.
Vandaag sluit ik je extra vroeg.
Een hoofdstuk of anderhalf minder dan normaal.
Ik ben moe, ik ga op tijd slapen.
Ik kan het gebruiken.
Mijn ik zegt dat ik stilletjes in moet storten op weg naar rust.
Ik lees de laatste regels..
en zie morgen wel hoe het verder gaat..
Dag boek!
Dag lief dagboek.
Tot morgen :)

Bonkers

Bonkers

Wanneer ben JIJ de laatste keer volledig muzikaal uit je plaat gegaan?

Nou.. dat had ik een uurtje terug in de auto.

Mijn grote rode kompaan had zojuist een nieuwe distributieriem gekregen dus cruisede als een zonnetje. Blij dat hij terug was besloot ik een willekeurige graai te doen in mijn dashboardkastje om vervolgens de ouderwetse sony cd speler aan te zwengelen. Ik greep een cd met de tekst “Auto leuk 1 veilig Misc”.

Voor sommigen klinkt dit als volkomen wartaal. Maar ik weet dan in ieder geval dat deze cd tracks bevat die ik kan draaien (mits laag volume) als mijn ma in de auto zit. Overigens heb ik bij audio verzamelaars geen methode van sorteren. Er komt maar net op wat me binnenvalt op dat moment.

De cd start. De beginklanken van “Instant Street” beginnen. dEUS. De clip die ik bijvoeg is live. Studio klinkt het allemaal wat strakker en beter. Maar live @ Lowlands.  Ik was er bij. Het publiek mocht de set samenstellen, van tevoren. We kregen waar voor ons geld. De 11 beste (volgens de Lowlandsganger) dEUS tracks.  Opgedragen aan de slachtoffers van het Pukkelpop drama.. Alom een mooi moment.  Zelf miste ik Theme from Turnpike, maar soit.. het zij ze vergeven.

Het nummer begint vrij basic en rustig. Vervolgens zien we JORDY swingend op 3:18 (stop the clock) ;) Overigens ben ik normaliter van het tekstuele. Maar dit nummer staat (los van een uitstekende tekst) bol van prachtige instrumentale wendingen.

Na het rustige gedeelte stoten we door (stoten we door… 1 der DJ’s bij de afgelopen popkwismarathon startte niet de volgende track. Nee, hij stootte door naar… Een aparte manier om te omschrijven. Net alsof je aan het biljarten bent.. Of andere dingen… Snooker enzo? ;) ) naar de eerste wisseling. Een onheilspellend gitaarrifje vult de ruimte. Vanaf nu is het klaar met de lol en begint het serieuze genieten.  (Dit op 3:34 overigens)

Fase onheilspellend 2 vangt aan op 4:13. Vanaf dan gaat het hard. Ik gebruik graag beeldspraak en heb bij Instant Street ook altijd de opmerking dat het nummer zo vlamt dat het net lijkt of het opstijgt. Dit doet het in deze video op 2 momenten; 4:56 en 6:16.

Overigens een eervolle vermelding voor MARC die al opstijgend nog even het luchtledige drumstel aan gort slaat op 5:42.

Dus ik zit in de auto. Studio versie. Dat wel. Toch heb ik kippenvel , ben ik blij en tevreden.

Ubergeil, Apeshit, Bonkers, Joepie ;) BAM.

Het nummer eindigt en bijna klap ik.. Bijna ;)

Mijn auto is gemaakt, de kosten vielen mee. Ik heb weekend nu, Feest een succes, vlekkeloos met een 100% score de landelijke popkwismarathon in Tilburg gewonnen,  een week voldoening in werk, een hernieuwd takenpakket (waar ik ook in kan en zal gaan shinen), mooie mensen leren kennen, een petekindje die met een playmobiel politieauto speelt..

Het leven gaat in ups en dows. Laatste tijd downde ik zo nu en dan. Nu probeer ik dat te uppen. Ik up het downen en plus het minnen.

Ik eindig niet met een punchline. Eerder met het clipje waar ik over sprak. Een comment later (omdat het toch gemaakt is voor Facebook gooi ik het origineel.

Doe me een plezier. Lees de tekst, zet het nummer hard aan, geniet van de live ervaring. Daarna een tandje harder en knal met de studio versie. (de setlist van Lowlands hier onder).

Prettig Weekend :--)

·          

1.   Suds & Soda 

2.   Fell Off the Floor, Man 

3.   The Architect 

4.   Constant Now 

5.   Sister Dew 

6.   Nothing Really Ends 

7.   Bad Timing 

8.   Hotellounge (Be the Death of Me) 

9.   The Ideal Crash 

10.               Roses 

11.               Instant Street 

(With Ghost lyrics)

http://www.youtube.com/watch?v=GNYbXveQ6i8 (lowlands)

http://www.youtube.com/watch?v=ZwtDlDEJz94 (studio)

Ik ben gevoel

Bagage
Tenminste, dat zeg je soms

Ook al verlicht ik
Ben ik vaak toch best zwaar

Ik schat in
Fout, zo nu en dan

Domme dingen
Geregeld

Mijn excuses
Ik ben niet perfect (verre van)

Zo nu en dan ook goed
Dan is het een voltreffer
(We high-fiven in onze gedachte)
(Zo zijn we dan ook wel weer…)

Ontslaan is lastig
Ik hoor bij je
Schrap dat dus maar

Mijn fouten vormen je
Mijn triomf voedt je

Uniek
Jammer
Gelukkig ook maar eigenlijk

In goede
En slechte tijden
Zal ik je bijstaan

Ik zal je nooit verraden
Verloochenen
Verlaten

Ik probeer je geen pijn te doen
Sterker nog
Als het zou voorkomen
BEN ik je pijn

Ik ben hetgeen
Waar je altijd van op aan kunt

Wat je ook doet
Hoe je ook leeft
Ik stippel je pad uit

Vol verrassingen
Vol geluk
Met ellende
(Dat hoort erbij)

Opslag bij succes wordt lastig
Het leven beleef je

Hoe dan ook
Of je het nu wilt of niet…

Ik ben het laatste wat je ziet
En ervaart

voor je sterft…

Voor mijn gevoel staat dit als een huis...

“Voltooid”