Onmacht
Sommige dingen vallen onder de term onmacht.
In mijn ogen zijn er 2 soorten van onmacht.
Onmacht, “Ik kan er echt niets aan doen, sorry, het was onmacht”
Onmacht, “ik kan hier wel wat aan doen, maar zoek het niet. Dus dan maar onmacht”
(Dan ook wel valse onmacht genoemd).
Uit het leven gegrepen; nummer 2
Ah. Kijkaan. We zijn weer allemaal compleet. Kopjes, schoteltjes, lepeltjes, vlaaibordjes. “Komt allen tezamen” zouden we in december nog gezegd hebben. We zijn er.
En dan.
Mjah. Uhm. Vies zijn! En wachten.
Waarop eigenlijk?
Een collega kijkt me aan.
En nu?
“Normaal zet je ze in de vaatwasser”
Voorheen deden kaboutertjes dat (of wijzelf) maar gezien het zware tillen zijn is dat tegenwoordig verboden.
Dat laat ik altijd aan mijn vrouw over. Vaatwasser. Daar kom ik niet aan. Dat is mij iets te technisch.
Geen idee overigens ook hoe zo’n ding werkt.
“Nou ik zal het je uitleggen. Er was eens een grote kolonie kabouters; weet je wel, die van Rien Poortvliet. Mooie rode muts, sjieke baard. Nu zijn zij ook getroffen door de crisis. Normaliter bulken ze van het geld, maar ja. Bedenk eens wat het allemaal wel niet moet kosten. Lang verhaal ingekort. Er werd gezocht naar een bijbaan. Ze dachten na… Hoe kunnen we de mensheid verlichten, arbeidstechnisch gezien. Dingen die zij weigeren, en wij prima kunnen (aangezien we met veel zijn). Juist. De afwas. We bevolken de vaatwasser… (Weet je wel… lijkend op een koelkast, maar dan de deur een kwartslag gedraaid (zijn ze toch al wat bekend mee.. die koelkast). Saboteren het ding door stroom op te voeren.. Dat ding weet natuurlijk niet wat er allemaal gebeurt, dus faalt in zijn primitieve taak (vaat-wassen). Dat doen wij dan gewoon als kabouters. Gaatje in dat ding maken en zo gauw de klep dichtgeklapt wordt zijn wij de man/vrouw. Zo’n beetje als die eliteploeg die ook zorgt dat het lampje van de koelkast uitgaat zo gauw je hem dicht doet )
Kabouters rommelen met bankgegevens, euro’s gaan hun kant op, mutsen worden gekocht, vossen gevoerd, bomen gered, iedereen blij.
Mijn collega kijkt beduusd; verbouwereerd… Echt?
*facepalm*
Sommige dingen vallen onder de term onmacht.
In mijn ogen zijn er 2 soorten van onmacht.
Onmacht, “Ik kan er echt niets aan doen, sorry, het was onmacht”
Onmacht, “ik kan hier wel wat aan doen, maar zoek het niet. Dus dan maar onmacht”
(Dan ook wel valse onmacht genoemd).
Uit het leven gegrepen; nummer 2
Ah. Kijkaan. We zijn weer allemaal compleet. Kopjes, schoteltjes, lepeltjes, vlaaibordjes. “Komt allen tezamen” zouden we in december nog gezegd hebben. We zijn er.
En dan.
Mjah. Uhm. Vies zijn! En wachten.
Waarop eigenlijk?
Een collega kijkt me aan.
En nu?
“Normaal zet je ze in de vaatwasser”
Voorheen deden kaboutertjes dat (of wijzelf) maar gezien het zware tillen zijn is dat tegenwoordig verboden.
Dat laat ik altijd aan mijn vrouw over. Vaatwasser. Daar kom ik niet aan. Dat is mij iets te technisch.
Geen idee overigens ook hoe zo’n ding werkt.
“Nou ik zal het je uitleggen. Er was eens een grote kolonie kabouters; weet je wel, die van Rien Poortvliet. Mooie rode muts, sjieke baard. Nu zijn zij ook getroffen door de crisis. Normaliter bulken ze van het geld, maar ja. Bedenk eens wat het allemaal wel niet moet kosten. Lang verhaal ingekort. Er werd gezocht naar een bijbaan. Ze dachten na… Hoe kunnen we de mensheid verlichten, arbeidstechnisch gezien. Dingen die zij weigeren, en wij prima kunnen (aangezien we met veel zijn). Juist. De afwas. We bevolken de vaatwasser… (Weet je wel… lijkend op een koelkast, maar dan de deur een kwartslag gedraaid (zijn ze toch al wat bekend mee.. die koelkast). Saboteren het ding door stroom op te voeren.. Dat ding weet natuurlijk niet wat er allemaal gebeurt, dus faalt in zijn primitieve taak (vaat-wassen). Dat doen wij dan gewoon als kabouters. Gaatje in dat ding maken en zo gauw de klep dichtgeklapt wordt zijn wij de man/vrouw. Zo’n beetje als die eliteploeg die ook zorgt dat het lampje van de koelkast uitgaat zo gauw je hem dicht doet )
Kabouters rommelen met bankgegevens, euro’s gaan hun kant op, mutsen worden gekocht, vossen gevoerd, bomen gered, iedereen blij.
Mijn collega kijkt beduusd; verbouwereerd… Echt?
*facepalm*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten