De Grote Lijder

Ik zie het al helemaal voor me. 

Dinsdagavond. Net na de populaire dagelijkse Noord-Koreaanse soap “Slechte tijden, ergere tijden” loopt Kim Jong Un, zoon van de hemelse vader Kim Jong Il voor intimi, richting Misson Control Room. Zie dat als een klein kamertje in zijn grote paleis. Veel panelen met lichtgevende knopjes en olijke bliepjes, zoals je die vroeger in de eerste serie van Star Trek zag, of misschien als in de sixties serie van Batman. Het zou allebei kunnen.

Standaard staan daar 3 van zijn medewerkers (lees: marionetten) klaar om hem van dienst te zijn. Kalm en bedachtzaam denkt hij na. Het gaat er van komen. Al jaren worden hij (en voorheen zijn vader) uitgelachen. Het “schurkenstaatje” Noord-Korea. Dat maffe landje wat een keer of wat per jaar bijna een totale wereldoorlog verkondigt.  Bijna.. Maar nu zou het wel eens echt “oan kunnen gaan”…. Dit keer is het niet alleen die strijdlustige dame die elke keer weer voor even wereldnieuws is. Eva, een vrouw die van origine niet eens Noord-Koreaans is, maar op haar 7e in het land is gekomen. Ze zocht avontuur. Dat vond ze niet. Het enige wat ze vond waren indoctrinatie en hersenspoeling. Het regime heeft haar mond- en hersendood gemaakt. Een makkelijk doel. Niemand zou haar zoeken, niemand zou haar missen. Ze is niets meer dan een robot, die handelt en spreekt in opdracht van de machthebber.  

Hij is het moe. Hij zal het ze leren. Het grote Noord-Korea zal zegevieren en oppermachtig worden. Soms droomt hij er van. Heerser van de wereld. Klinkt goed. Wat zou zijn vader trots zijn. In zijn dromen zou hij complimenten ontvangen, horen hoe trots hij wel niet op hem is. 
Langzamerhand maakt kalmte en bedachtzaamheid plaats voor woede en razernij. 

Zijn 3 medewerkers staan nog steeds stoïcijns en zo stil mogelijk in militaire houding, wachtend op een bevel. 
“Laad de raket”. Dit keer zal het menens zijn. De hele wereld zal weten wie hun nieuwe leider zal zijn! 

Chun, 1 van de drie twijfelt. Zijn vader heeft zijn leven lang gewerkt onder voorganger Kim Jong-Il. Door die uitstekende verdiensten heeft hij deze baan gekregen. Een bevoorrecht man. 95% van de bevolking leeft in zware armoede. Maar hij heeft een huis, met verwarming. Een dak boven zijn hoofd. 
Veel hoeft hij doorgaans niet te doen. Jarenlang is de Mission Control Room niets meer dan symbool geweest. Hij doodt zijn tijd met youtube en het bekijken van kattenplaatjes. Het paleis van Kim Jong Un heeft als enige in het land een open internetverbinding met de wereld. Een paar keer per jaar worden foto’s genomen .Hij dient dan zijn zondagse tenue aan te trekken. Alles om er “gevaarlijk” uit te zien. Het is allemaal 1 grote poppenkast. Raketten zijn er, maar die zullen nooit verder komen dan een paar kilometer buiten Noord Korea… Iets wat Kim Jong Un weigert aan te nemen. Voor hem is het de oplossing voor de agressor.. En hij is hun beul.

Chun is niet de enige die er niets van gelooft. Misschien denkt wel meer dan de helft zo… Maar ze zullen dat nooit toegeven. Sociale controle is groot en op verraad / tegenwerking staat de dood. De dood die op zijn netvlies gebrand staat. Zo heeft hij zijn enige broer verloren. Die kwam in opstand. Vol overtuiging. Om vervolgens bungelend aan een straatlantaarn te eindigen… 
De bevolking wordt zo tam gehouden en volgt de leider. Ze moesten het eens van elkaar weten. Die opstand zou er dan zo zijn… Maar dat durft men niet aan. Bang voor de gevolgen. 

“Laad de raket!” De toon wordt harder. Het zal er toch echt van komen nu. Dit gaat verstrekkende gevolgen hebben. Chun loopt naar de installatie. Hij morrelt wat aan het paneel. Iets met x en y coördinaten. De hemelse leider snapt er geen snars van. Hij heeft nooit opgelet op school. Dat was niet nodig. Als voormalig zoontje van de baas had hij het voorrecht elke les slapend door te brengen. Of spelend op de Playstation 2.  Niemand zei er wat van.
“Raket in gereedheid, grote leider. Ik raad u aan de schuilkelder in te gaan, voor het geval de agressor meteen terugslaat. In de schuilkelder bent u veilig!”

De schuilkelder. Ook al zoiets. Daar is de grote leider niet bescheiden in geweest. Een grote ruimte onder de grond. Elke Noord-Koreaan weet waar die zich bevindt. 1 grote ruimte om te vertoeven. Wit-lederen meubels. Marmeren vloer. Een aparte ruimte, de “mediakamer”. Playstation 3, Blu-Ray, Smart TV (grootste in zijn soort), noem het maar op. Tevens 1 gastenverblijf. Standaard ter beschikking voor zijn grote vriend Dennis Rodman. Die is er nu ook toevallig. Dus alleen is hij niet.. 
Voor zijn vrouw is geen plaats. Dat huwelijk is maar schijn. Kim Jong Un vindt mannen veel interessanter. Door zijn huwelijk heeft hij die geruchten de kop ingedrukt. 

De oude Bentley waar hij zich graag in vervoert arriveert en de grote leider stapt in. 
“10 minuten” zegt hij tegen Chun. “Dan bel je me in mijn kelder. Dan zal de agressor ondergedompeld worden in een vlammenzee die zijn weerga niet kent!” In de schuilkelder bevindt zich een klein kamertje. Enige wat hierin staat is een pilaar. Met een grote rode knop. Gekscherend door de 3 marionetten ook wel de Mini Mission Control Room genoemd. Deze knop staat in verbinding met het paleis. Chun stelt de locatie in, de leider zal op de knop drukken. Hij is in controle. Veilig in zijn kelder. De rest van de bevolking zal hem worst wezen. 

De tijd verstrijkt langzaam. Chun denkt aan thuis. Zijn vrouw en 2 kinderen. De reden dat hij dit allemaal nog trekt. Anders was hij zijn broer al lang achterna gegaan. Toch knikt hij kalm en na een tijd ziet hij de zwarte bolide richting kelder tuffen, hem en zijn kornuiten achterlatend. 

Niet is wat het lijkt. Dat weet de grote leider alleen nog niet. Chun heeft een besluit genomen. Een besluit waardoor hij zich onsterfelijk maakt. Mensen zullen hem herinneren als held, of als martelaar. 

De telefoon gaat.

“Het is zover, grote leider.” Morgen bent u wereldnieuws. Niet Eva, maar u, grote leider.

…

Een suizend geluid. Een knal, gevolgd door stilte…

Chun glimlacht.

Vlammen en een grote rookpluim verschijnen boven de eens zo veilige schuilkelder.