Geachte heer Bradley

Geachte heer Bradley

Ten eerste wil ik graag van deze gelegenheid gebruik maken u te bedanken voor de prachtige avond die ik heb gehad vanavond in Poptempel Paradiso.
Het was een avond die zogezegd geheel  “Af” was in mijn optiek.

Laat ik u eerst even kort bijbuurten. Mijn besluit tot het bezoeken van een Charles Bradley concert.

Ik ben geen “Soul Man” moet u weten. Ik vind het wel leuk (Sam Cooke Live staat in de kast), maar het is normaliter niet mijn genre.

Wel houd ik van mensen. En dan vooral pure mensen. Mensen die geen masker op hebben. Mensen die zich niet anders voordoen omdat dat gewenst zou zijn.  Pure mensen.
Ik vind dat in u. Ik tutoyeer niet overigens, aangezien ik u persoonlijk niet ken en u binnenkort de respectabele leeftijd van 65 jaar zult bereiken. (althans, daar gaan we wel vanuit).

Ik zag de documentaire (soul of america). (en nog een keer.. en nog een keer). Het verhaal van de James Brown imitator op weg naar succes (op zijn 62^e). Tussendoor geplaagd door dakloos zijn, verstoten worden door je moeder, naderhand daar weer zorg voor dragen vanwege beroerte, bina doodgaan door peniciline allergie, broer vermoord, slechte woonomstandigheden. Allemaal ellende. Wel heeft u een papegaai die van u houdt en leerde u lezen en schrijven op late leeftijd.  U kwam mijn hart binnen. Na al die shit wist u in tranen te melden “het enige wat ik zou willen is dat mensen met respect met elkaar om zullen gaan en van elkaar zullen houden, ongeacht achtergrond en religie”.

Dat raakte me. Al die ellende en dan zo denken… Puur positivisme.
Niets gespeeld. Oprecht. Puur.  Dat is knap. Een grimas van pijn, maar een hart vol liefde.

Na die docu was het me duidelijk. Hier moet ik heen. Ik moet u live gaan zien.

Even fastforwarden.
Paradiso 24 oktober.

Een aardig voorprogramma (hoe heet de dame ook alweer?), waarna het podium voor u werd klaargemaakt.

Enkele instrumentale nummers door uw begeleidingsband en daar kwam u hoor…
Rood pak, Toetanchamon op het tshirt. Een jeugdig enthousiasme. En vooral waardering voor alles en iedereen om u heen.

Er moest geknuffeld worden. Halverwege. Na het zien van de docu weet ik dat u elke show een knuffelsessie nauwkeurig inpland. Niet omdat het moet, maar omdat u dat wil. U bleef ook maar bedanken. Keer op keer. Niet vervelend, maar sierend.

Het moment was daar en u moest nog wel even het podium af. Ik vergat even mijn spierpijn en tilde u met een kwieke beweging van het podium af op de grond. In eerste instantie weer de eerste knuffel uitgedeeld aan een dametje die door het halve optreden doorblerde en selfies maakte, maar de andere helft u teksten wel vlekkeloos meezong. Soit. Het zij zo. Het werd haar vergeven. Feit dat ze zich een keer of 8 voorstelde aan mensen me de naam Haïti (wat ik overigens ongetwijfeld verkeerd heb verstaan ) zorgde voor de nodige interne hilariteit.. ;)

De knuffel jegens mij werd een feit. Viel me vooral op dat hij voelde als uw muziek. Niet als even knuffelen en gauw de volgende (want we moeten door). Nee. Het was fullcontact knuffelen. Niet op de foute manier. Zie het als die oom die je al lang niet meer hebt gezien, maar voorheen wel je favoriet was.. Dat soort knuffelen.  Het was fijn. Enige minpunt. U zweet nogal veel. Jawel. Fastforward. De wasmachine staat weer aan ;)

De show werd vervolgd.
Het was een aaneenschakeling van positivisme. Alles kwam zo puur en oprecht over. U bent al jaren succesvol; kan me voorstellen dat u niet meer tussen de rommel slaapt. Ongeacht dat bent u nog steeds zo “humble” naar het publiek toe. Dankbaar.

Deze prachtige momenten zorgden voor een memorabele avond die ik niet gauw ga vergeten.

Hier wil ik u bij deze graag voor dank
Ik weet dat u dit nooit zult lezen, het gaat om het idee

Er zouden meer mensen zoals u moeten zijn. Dank u wel

Met respect

Maurice Hoevenaars