Mijn eerste kennismaking met Nirvana was Smells Like Teen Spirit. Na het zien van die clip als klein jochie maakte ik meteen een klassieke fout met de opmerking “Brian Adams heeft een nieuwe plaat… wel wat steviger zeg!” (How wrong could I be ;))
Toen ik er eenmaal achter kwam dat we hier toch echt met een gitaarbandje uit Seattle te maken hadden werd ik nieuwsgierig.
Ik leende het album bij de videotheek (want cd’s kopen was destijds nog een dure bezigheid) en zette het op een cassettebandje. 90 minuten. Ik weet het nog goed. Fouter kon de combinatie niet. Kant A: Nirvana – Nevermind (minus Endless Nameless, dat paste niet) en kant B: Right Said Fred - Up
Het werd veel spoelen want kant B werd weinig gedraaid.
Zo galmde Nevermind de hele zomer door de koptelefoon van mijn walkman, terwijl ik geld verdiende op het aspergesveld na schooltijd en in het weekend.
Vooral Breed en Lounge act zijn favorieten van die plaat. Ik draaide hem zo vaak; elk piepje werd herkenbaar. Van het overslaan van de stem in Territorial Pissings tot het breken van de snaren op het eind van Endless Nameless
Zoals velen was ik na Nevermind helemaal om. Vol spanning wachtte ik op hun volgende plaat met nieuw werk. In de tussentijd werd ik zoet gehouden met het b-kantjes album “Incesticide”, maar toch had ik behoefte aan nieuw werk.
Wel is het zo dat mijn favoriete Nirvana nummer all time op Incesticide staat. Aneurysm. Vanaf de eerste klanken (en dan bedoel ik niet de tragere versie op Hormoaning) werd dat mijn lievelingsnummer. Dat nummer bleek later in mijn leven ook grote invloed te krijgen. Een andere gedachte zou er bij bovenkomen, elke keer weer als het gedraaid zou worden.
In 2002 overleed mijn vader. Plots, totaal onverwacht…. Aan een Aneurysma. Vanaf dat moment wist ik dat het nummer voor de rest van mijn leven bij mij zou horen Elke keer als ik het draai denk ik aan mijn vader en ga ik heerlijk compleet uit mijn plaat :--) Waar het vlak na het gebeuren treurnis opriep, heeft dat anno 2013 plaatsgemaakt voor positieve energie!
Even naar In Utero
Toen dat nieuwe werk er eenmaal was viel het me niet tegen. Integendeel zelfs. Het klopt dat alles wat ook maar commercieel was aan Nevermind als sneeuw voor de zon was verdwenen bij In Utero. Een soort van commerciele zelfmoord. Bewust of niet bewust? Geen idee… Mij beviel het meteen. Vooral nummers als Scentless Apprentice en Milk it konden mij enorm bekoren. De discussie ging ook meteen de rondte dat Cobain in Milk it het einde van zijn leven bezong “Look on the bright side, suicide; lost eyesight I’m on your side”.
Ondertussen had ik de Nirvana collectie wel compleet. Bleach was ook aangeschaft. Ook zeker geen slechte plaat. Naderhand hoorde ik pas dat Shocking Blue gecovered werd met Love Buzz. Ettelijke bootlegs (want die waren er voldoende) kwamen ook bij de collectie. American Electric Tour, Live in Belgium. Live rammelde het altijd van alle kanten, maar het klonk wel! Een pareltje haalde ik in huis toen ik in een winkeltje in Erfuhrt “The Priest they called him” vond. Een spoken word verhaal van William S Burroughs, begeleid met gitaarspel (noise) van Kurt Cobain. Zo blijf ik nu nog via de tweedehands wegen (discogs, marktplaats, ebay) speuren naar juweeltjes…
Om een lang verhaal kort te maken (wat te laat is nu ;)) heeft Nirvana echt een flink deel van mijn leven uitgemaakt. Nu nog. Vooral met het nummer Aneurysm. De liefde was wat bekoeld, maar na het uitkomen van de Reading dvd/cd enkele jaren terug heeft In Utero weer een vast plekje in mijn auto gekregen ;) Graag zou ik in aanmerking komen voor die box (mijn eigen origineel is zo vaak bespeeld dat hij begint over te slaan) ;)
Fan vind ik een vies woord. Dan denk ik altijd aan een slaapkamer van een tienermeisje vol Justin Bieberposters…. Toch kan ik zeggen (als ik dan toch 1 band moet benoemen waar ik fan van ben) dat dat Nirvana is..
Dank voor het lezen en vol verwachting wacht ik af…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten