"Later als ik groot ben"

“Later als ik groot ben”

Dat BMX fietsje heb je vast al jaren knul.
Ik zie dat er meteen aan.
Compleet gestript. Spoilertjes weg.
Wat gesleuteld. Extra onderdelen.
Stangetjes bij het achterwiel. Voor extra kunstjes.

Je ziet er ook wel uit als een stuntman. Of in ieder geval, in spé

Petje op. Scheef. Dat is hip.

Ik zie je aan komen sjezen en herken meteen mezelf. Lang geleden.
Hier in de buurt was een heuse BMX crossbaan. Het Vlakwater genaamd.

Kan het me nog goed herinneren. Die middagen dat ik daar door heb gebracht op mijn eigen fietsje. 

Spoilertjes eraf, compleet gestript. Voor de snelheid dacht ik toen. Blauw frame met gele bandjes.

Steeds meer durvend. Net iets harder over de heuvels. Keer op keer.

Met vallen en opstaan. Letterlijk. 

Nooit heb ik wat gebroken, maar ik kan me niet herinneren hoe vaak ik daar onderuit ben gegaan.
Meestal niets bijzonders. Een enkele keer gevalletje “knocked silly”.

Maar ja.. Zoals Marco Borsato bezingt  “Even slikken en weer doorgaan”.
Zo doen wij dat.. Wij stuntmannen.. in vooropleiding.

Stoepje op, stoepje af. Met de souplesse van een volleerd ballerina dans je over de weg heen.
Voor zo lang het duurt.
Op het moment dat ik me dat bedacht zie ik je een benauwde beweging maken en faliekant onderuit gaan…

Volgende keer een helm en kniebeschermers.
Zie dit niet als een nederlaag. Het is een proces. Je staat weer op. Vlug kijkend om je heen. Nee joh. Niemand gezien. Ik hou het voor me…  Ik lach je ook niet uit. Ik lach je toe!

In jouw ogen zie ik vuur. Een doel. Een kampioen is geboren.