Vanochtend ontving ik dit bericht in mijn mailbox. Gespannen en verheugd tegelijk besloot ik een berichtje terug te sturen…
“Hi!
Ik dacht dat ik zou moeten schrijven om je wel of niet, en toch besloten.
Mijn naam is Yuliya, ik ben 28 jaar oud en ik wil u graag ontmoeten. Ik
weet niet hoe vaak je schrijft mooie meisjes. Ik denk dat het leuk zal
zijn om een kijkje te nemen. Schrijf me op mijn e-mail: telunnasia@gmail.com
Vertel eens wat over jezelf. Ik zal heel blij zijn om u beter te leren kennen.
Ik wacht op uw brief. Uw nieuwe vriend Yuliya!”
Beste Yuliya,
Dank je voor je berichtje. Altijd leuk om digitale post van totaal onbekenden te krijgen.
Na aanleiding van je berichtje kreeg ik inspiratie een leuk berichtje naar je terug te typen.
Je wil me graag ontmoeten, maar kent me niet. Een uitdaging. Spannend.
Verder laat je weinig los over jezelf. Waarom wil je me ontmoeten? Wat zouden we voor elkaar kunnen betekenen? Waar ben je naar op zoek? En “hoe vaak ik schrijf mooie meisjes?” Dat schrijf ik niet zo vaak. Oh, sorry. Grapje. Dat had je wel door he? Het stond er ook zo leuk…
Of je blij zult zijn me te leren kennen is iets waar je verwacht ik later pas over kunt oordelen.
Eerst eens kennis maken. Sowieso is nieuw contact altijd spannend, dat snap ik wel. Ik heb dat ook.
Ik kan wel een heel verhaal over mezelf gaan typen, maar misschien is het wel spannender dat aan de lijve te ondervinden. Lijkt je dat geen beter idee? We treffen ons met een Carte Blanche. Om het spannend te houden. Een soort van blind date! Vanaf dat moment kunnen we mekaar ontdekken en leren kennen…
Wel kan ik je melden dat ik mijn leven gevoelsmatig nu leeg is. Niemand die mijn leegte op dit moment opvult. Er was wel iemand. Enige tijd geleden. Kaylie, Kaylie Atkinson. Misschien gaat er een belletje bij dr naam rinkelen. Ik weet niet of je dr kent?
Kaylie was een schat, de vrouw van mijn dromen, althans.. dat dacht ik, hoopte ik.
Wij zouden eeuwig samen blijven. Dat was de afspraak. Het had niet zo mogen zijn. We moesten elkaar loslaten.
Niet omdat ik dat wilde… Nee zeker niet. Ze vertrok. Niemand heeft nog ooit iets van haar vernomen. Na verwoede zoekpogingen heeft men alles gestaakt en er vrede me gekregen dat ze nooit meer terugkomt. Het enige wat ik nog van dr heb is de herinnering van haar glimlach en de mooie witte baljurk die ik voor haar gekocht heb… Lieve Kaylie. (Ze zal nooit gevonden worden). In gedachten is ze altijd bij me. Ik steek dagelijks een kaarjse voor haar aan.. Waarom vertel ik je dit eigenlijk? Ach, ik maak van mijn hart geen moordkuil :--)
Maar nu ben jij er Yuliya, zomaar uit het niets… om mijn leegte te vullen. Me te voeden met je aandacht en te overgieten met je warmte… Ik wil niet op de feiten vooruit lopen, maar ik voel nu al een klik. Je boeit me…
Lijkt het je wat? Een avontuur met mij? Samen? Je zult versteld staan!
Graag hoor ik van je.
Groetjes! X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten